Μια
συγκλονιστική μαρτυρία
«....Ήρθα
στην Ελλάδα με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ήταν μια εμπειρία συγκλονιστική.
Έζησα την καταστροφή της Σμύρνης, γιατί εκεί μέναμε. Είχαν χωρίσει τους άντρες
από τις γυναίκες και ο πατέρας μου με έσερνε στην κεντρική προκυμαία της
Σμύρνης προσπαθώντας να μπούμε σε καμιά βάρκα. Σε μία απόπειρά του να μπει στη
βάρκα κάποιου πολεμικού πλοίου ένας Γάλλος στρατιώτης που ήταν εκεί του
πρότεινε το όπλο έτοιμος να τον πυροβολήσει. Τότε ο πατέρας μου με σήκωσε στα
χέρια του ψηλά, μπροστά από το όπλο, και οπισθοχωρήσαμε. Αυτή η εικόνα έχει
γραφεί στη μνήμη μου (......)
Με
κάποιο τρόπο βρεθήκαμε στην Ελλάδα(....) κι εκεί σε μια κάμαρα, μαζί με άλλους
συγγενείς –ήμαστε θυμάμαι εννιά άνθρωποι- στρώναμε κάτω, κοιμόμαστε και
ζούσαμε, μέχρι που φτιάχτηκε ο συνοικισμός (....)
Μπορώ
να πω ότι στις πρώτες φάσεις και σε ένα μεγάλο ποσοστό δεν ήμασταν και τόσο
καλοδεχούμενοι από τον ντόπιο πληθυσμό. Θυμάμαι τη λέξη τουρκόσποροι. Βέβαια
δεν πρέπει να γενικεύει κανείς, υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι άνοιξαν τα σπίτια
τους και μας έβαλαν, αλλά υπήρχε ο φόβος, η αντίθεση. Φοβούνταν μην τους
πάρουμε τις δουλειές, το ένα, το άλλο. Υπήρχε μία ξενοφοβία και μια υβριστική
συμπεριφορά, την οποία με εγκαρτέρηση υπέμειναν οι πρόσφυγες. Είναι
χαρακτηριστικό ένα επεισόδιο που μου έμεινε. Τότε τα ρολόγια τα κρεμούσαν με
κάτι αλυσίδες και τα έβαζαν μέσα στο γιλέκο. Κάποτε ο πατέρας μου ρώτησε έναν:
«Σας παρακαλώ μου λέτε τι ώρα είναι;» Και αυτός του απάντησε:«Μαζί το πήραμε το
ρολόι;» Τον καταλάβαιναν δηλαδή ότι ήταν πρόσφυγας και του συμπεριφέρονταν έτσι
(....)
Εκεί
λοιπόν στον προσφυγικό συνοικισμό μαζί με άλλους πρόσφυγες έζησα τη συνέχεια
της Μικρασιατικής Καταστροφής. Δεν ήταν μόνο το ξερίζωμα για όλους αυτούς τους
ανθρώπους αλλά και η προσπάθεια να ανασυγκροτηθούν, να ζήσουν, να επιζήσουν
(.....)
Πήγα
σε ένα δημοτικό σχολείο στο Βύρωνα τότε όποιος ήθελε να σπουδάσει πλήρωνε δεν
ήταν δωρεάν η εκπαίδευση. Θυμάμαι ότι από παιδί έφτιαχνα κάτι χαρτιά εκ μέρους
του πατέρα μου που έλεγαν : «τυγχάνω πρόσφυξ άπορος μη δυνάμενος να εκπληρώσω
τα εκπαιδευτικά τέλη του υιού μου». Πηγαίναμε στον παπά στην εκκλησία του
δίναμε 25 δραχμές μας έδινε ένα πιστοποιητικό απορίας και με την αίτηση
κατεβαίναμε στο δημαρχείο παίρναμε το χαρτί και γραφόμασταν στο δημοτικό
(.....)
Ο
πατέρας μου πήγε και δούλεψε στου Δηλαβέρη, κάτω στα Άσπρα Χώματα στην Κοκκινιά
και κατέβαινε με τα πόδια στην Ομόνοια, έπαιρνε το σιδηρόδρομο, καμιά φορά
όμως- όταν δεν είχε λεφτά- πήγαινε με τα πόδια μέχρι εκεί (.....).
Εκείνο
που ήταν χαρακτηριστικό, που μου έκανε εντύπωση και χάραξε τη μνήμη μου, ήταν
αυτή η εγκαρτέρηση του κόσμου, η αισιοδοξία του, η προσπάθεια να βγει από τη
συμφορά και να αρχίσει μια καινούργια ζωή (......)
Μου
έκανε εντύπωση ότι παρά τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες διαβίωσης στους
καταυλισμούς, φρόντιζαν πολύ για την καθαριότητα. Τότε τα πρώτα σπίτια ήταν
παράγκες, οι ακαθαρσίες και τα νερά ήταν στους δρόμους, οι κότες κυκλοφορούσαν
ελεύθερες κι όμως έβλεπες αυτά τα σπίτια -που ήταν παράγκες- καθαρά κι
ασβεστωμένα. Πολύ χαρακτηριστικά μου έχουν μείνει στη μνήμη τα σιδερωμένα
κουρτινάκια στα παράθυρα. Επίσης οι κοπέλες που έκαναν το κοπανέλι και
έφτιαχναν δαντέλες τις οποίες έβαζαν σε σεντόνια. Έβλεπες γκαζοντενεκέδες με
βασιλικούς, με γεράνια και ξαφνικά να πετάγεται μια νέα κοπέλα με ένα μπλουζάκι
σιδερωμένο: έβλεπες δηλαδή τη ζωή, τον παλμό της ζωής (.....) Υπήρχε μία
ζωτικότητα, μια προσπάθεια πολιτισμού και δράσης. Ούτε μεμψιμοιρία ούτε
πεσιμισμός (.....).
Αυτό
πραγματικά που με εντυπωσίαζε και μου έμπαινε μέσα στις φλέβες ήταν ότι έβλεπα
πως πρέπει ο άνθρωπος να στέκεται όρθιος. Τα ήθη και τα έθιμα δεν έσβησαν
(.....) »
(Όλα
τα παραπάνω είναι χαρακτηριστικά αποσπάσματα από μία καταγεγραμμένη μαρτυρία
του ξεριζωμένου πρόσφυγα Σταύρου Κασιμάτη σε βιβλίο του Στ. Κούλογλου...
ΥΓ1:
Το παραπάνω κείμενο «αφιερώνεται εξαιρετικά» σε κάποιους νεόκοπους επίδοξους διαχειριστές
της εξουσίας που με φτηνά ψευδοεπιχειρήματα σαμποτάρουν σε πλείστα επίπεδα την προσπάθεια
ανοικοδόμησης του γηπέδου της Ομάδας της Προσφυγιάς. Για να το διαβάσουν ξανά και ξανά ορισμένοι που ενώ αυτοπροσδιορίζονται
ως προοδευτικοί, αντί, όπως θα έπρεπε, να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή υπέρ της
ανακατασκευής του γηπέδου της Α.Ε.Κ το οποίο θα κρατήσει ζωντανή την ομάδα, την
ιστορία και τις μνήμες της Προσφυγιάς, εντούτοις στέκονται πεισματικά ενάντιοι.
Ντροπή! Έχετε φτάσει στο σημείο να συμπεριφέρεστε χυδαία και ρατσιστικά
απέναντι στην Α.Ε,Κ και τον κόσμο της και με την αχαρακτήριστη στάση σας
θυμίζετε κάποιους «ελληναράδες» που αποκαλούσαν κάποτε τους πρόσφυγες παππούδες
μας «τουρκόσπορους».
ΥΓ2:
Α.Ε.Κ σημαίνει Προσφυγιά ξεριζωμένη!!! Οι οπαδοί της Α.Ε.Κ παιδιά και εγγόνια φτωχών
ξεριζωμένων προσφύγων (που αποτέλεσαν τα τραγικά θύματα στη σκακιέρα των
διεθνών λήσταρχων μακελάρηδων) απεχθάνονται το φασισμό/ναζισμό που είναι
γέννημα-θρέμμα αυτού του συστήματος της αδικίας και της εκμετάλλευσης. Συνεπώς
οι οπαδοί της Α.Ε.Κ ήταν, είναι και θα είναι αντιφασίστες, σταθερά δίπλα σε
κάθε καταπιεσμένο άνθρωπο και λαό. Αυτό οι ΑΕΚτζήδες το απέδειξαν άπειρες
φορές: Μέσα στη φωτιά του πολέμου στο Βελιγράδι, με σημαντικές πρωτοβουλίες στήριξης
στους δοκιμαζόμενους λαούς του Ιράκ και των Παλαιστινίων και με δεκάδες ακόμη δράσεις
αλληλεγγύης σε μετανάστες, απεργούς, χαλυβουργούς, φυλακισμένους συνανθρώπους μας
κλπ. Το αποδεικνύουν οι ΑΕΚτζήδες για χρόνια στους δρόμους και στους αγώνες του
λαού, του οποίου αποτελούν κομμάτι. Κατάλαβες δημαρχάκο-τοπικέ εξουσιαστή που
επιχειρείς επίμονα να στιγματίσεις ως… φασίζοντα τον ΑΕΚτζίδικο οπαδικό χώρο με
αφορμή κάποιες μεμονωμένες/ανεξέλεγκτες (καταδικαστέες) ενέργειες;;; Τράβα
λοιπόν να «παίξεις μπάλα» στα σαλόνια της νέας σου καριέρας και άσε ήσυχο το
λαό της Α.Ε.Κ, η λάσπη δεν κολλάει.
ΥΓ3:
Στα ίσα: Ως «Πειρατές του Ονείρου» είμαστε κάθετα ενάντιοι και καταδικάζουμε
σφόδρα όλες εκείνες τις περίεργες και απαράδεκτες ενέργειες ορισμένων που μας
εκθέτουν σαν ΑΕΚτζήδες και ανθρώπους και που προσφέρονται για εκμετάλλευση από
πολλούς και διαφόρους κύκλους. Ενωσίτες προσοχή!!! Μην τσιμπάτε και μη
συμμετέχετε σε καμία βλαπτική αντιπαράθεση που μόνο ζημιά στο οπαδικό προφίλ
μας αλλά και στον αγώνα μας για το γήπεδο μπορεί να προξενήσει. Το νου σας, μη
δίνετε τροφή και μη ρίχνετε νερό στο μύλο κανενός…
ΥΓ4:
Γήπεδο στη γη των Προσφύγων, γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια!!!
«ΠΕΙΡΑΤΕΣ
ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ»
http://pirates-aek.blogspot.com
