1.ΤΟΤΕ
ΦΑΡΜΑΚΙ…
Α) «Εγώ ήμουν σχεδόν μωρό. Αρμενίζαμε μέρες
με τα κουπιά- τότε δεν υπήρχαν μηχανές, μόνο πανιά…»
"Η Σμύρνη πήρε φωτιά, καίγεται... Εκεί,
κορούλα μου, ήταν τα πλοία, τα γαλλικά και τα εγγλέζικα και πήγαινε ο κόσμος
μπας και σωθεί. Και τους κόβανε τα χέρια και πέφτανε στη θάλασσα οι κοπέλες και
τα παλικάρια".
(Μαρτυρία της 96χρονης Ελευθερίας Ψαλτήρα)
Β) «Οι πρόσφυγες από τη Σμύρνη το 1922
κατέφθασαν στον Πειραιά και στις γύρω παραθαλάσσιες περιοχές με κάθε μέσον.
Βέβαια με κάποια πλοία στοιβαγμένοι σαν τσαμπιά σταφύλια πάνω στα καράβια έφεραν
τους ανθρώπους και τους πέταξαν στο λιμάνι του Πειραιά και στα παράλια. Την
περιοχή δεν την διάλεξαν απλώς τους έριξαν εκεί για να φτιάξουν την τύχη τους. Τους έδωσαν κάποια ξύλα, κάποιες σανίδες να πάνε να
φτιάξουν μια παράγκα για να ζήσουν. Βρέθηκαν σε τραγική κατάσταση, άνεργοι ,
άστεγοι, άποροι στερούνταν το καθετί που ήταν απαραίτητο για τη ζωή…»
(Μαρτυρία
Επαμεινώνδα Σαρανταένα)
Γ) «Οι Γάλλοι έδειξαν βρωμερή στάση. Όσοι κατάφερναν να
σκαρφαλώσουν στα καράβια τους, τους ρίχναν πίσω στην θάλασσα. Και παλικάρια,
πιο πολύ τα παλικάρια, τα ξαναρίχναν στο νερό. Σαν τους βλέπαν να ζυγώνουν,
τους πετούσαν ζεματιστό νερό, για να μην μπορέσουν ν’ ανέβουν…»
(Μαρτυρία της Άννας
Καραμπέτσου)
Δ) «Οι Σύμμαχοι, και ιδιαιτέρως οι Άγγλοι,
επέδειξαν, κατά τας τραγικάς εκείνας στιγμάς, ανήκουστον αναισθησίαν. Τα
πληρώματα των εν Σμύρνη ναυλαχούντων πολεμικών των, απέκοπτον τας χείρας και εύθραυον
τας κεφαλάς των δυστυχών εκείνων Ελλήνων, που ενόμισαν ότι ημπορούσαν να εύρουν
άσυλον και προσωρινήν φιλοξενίαν εις τα πολεμικά σκάφη. Έστρεψαν, μάλιστα, και
τους προβολείς των πλοίων των επί της προκυμαίας της Σμύρνης, δια να απολαύσουν
το μακάβριον και ανατριχιαστικόν θέαμα της ομαδικής σφαγής των Ελλήνων. Και
όμως θα ήρκουν τότε ελάχιστοι κανονιοβολισμοί των αγγλικών πλοίων δια να σωθή
τουλάχιστον η πόλις και δια να προληφθούν αι σφαγαί και τα μαρτύρια τους
πληθυσμού της, ως και του εις αυτής καταφυγόντως ελληνικού μικρασιατικού
πληθυσμού. Αφ’ ετέρου οι Γάλλοι, εις τα Μουδιανιά, έρριψαν ζεματιστό νερό εις
όσους απεπειράθησαν να ανέβουν επί των πλοίων των! Τέλος, ο Αμερικανός πρόξενος
εν Σμύρνη, όταν πήγε τότε εις γεύμα όπου ήτο προσκεκλημένος και ο Γάλλος
πρόξενος, τον ήκουσε να δικαιολογεί με απερίγραπτον κυνισμόν της επιβράδυνσιν
της αφίξεώς του: η λέμβος που τον έφερεν από το γαλλικόν πλοίον, προσέκρουσεν
εις πτώματα Ελληνίδων γυναικών που έπλεον εις την παραλίαν!».
(Ρεπορτάζ
εφημερίδων εκείνης της εποχής)
Ε) «Έρχεται μια τραγική στιγμή στη ζωή του
ανθρώπου, που το θεωρεί τύχη να μπορέσει να παρατήσει το έχει του, την πατρίδα
του το παρελθόν του και να φύγει, να φύγει λαχανιασμένος αποζητώντας αλλού τη
σιγουριά. Άρπαξαν οι άνθρωποι βάρκες, καΐκια, σχεδίες, βαπόρια, πέρασαν τη
θάλασσα σ΄ έναν ομαδικό, φοβερό ξενιτεμό. Κοιμήθηκαν αποβραδίς νοικοκυραίοι
στον τόπο τους και ξύπνησαν φυγάδες, θαλασσοπόροι, άστεγοι άποροι, αλήτες και
ζητιάνοι στα λιμάνια του Πειραιά, της Σαλονίκης, της Καβάλας του Βόλου, της
Πάτρας. Ενάμισι εκατομμύριο αγωνίες και οικονομικά προβλήματα ξεμπαρκάρανε στο
φλούδι της Ελλάδας, με μια θλιβερή ταμπέλα κρεμασμένη στο στήθος: «Πρόσφυγες!»
(Διδώ
Σωτηρίου, “Ματωμένα χώματα”)
.jpg)
2. ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ…
Α) «Βυθιζόταν η βάρκα με τις γυναίκες και τα
παιδιά μας κι εκείνοι πυροβολούσαν στον αέρα κι έλεγαν fuck you, we'll kill you
all. Μετά η
γυναίκα μου και τα παιδιά μου ήταν στη θάλασσα και τους παρακαλούσα να μου
δώσουν ένα σωσίβιο να τους σώσω. Με έβριζαν. Δεν με άφησαν να σώσω τους
ανθρώπους μου. Όταν κατάλαβα ότι θα πνιγούν, τους είπα σκοτώστε κι εμένα»
Β) «Προσπαθούσαμε να ανέβουμε στη βάρκα του
λιμενικού, μας χτυπούσαν τις πόρτες και μας πετούσαν πάλι στο νερό. Ένα παιδάκι
ενός έτους φώναζε βοήθεια, μαμά, μπαμπά. Έχασα τέσσερα παιδιά και τη γυναίκα
μου»
Γ) «Έχασα
την κόρη μου, τους δύο γιους μου και τη γυναίκα μου. Ήταν 9, 11 και 13 ετών.
Μας πέταξαν επίτηδες στη θάλασσα, μας έβριζαν...»
Δ) «Μια
γυναίκα είπε πως ενώ κρατούσε το πόδι ενός λιμενικού για να μπει μέσα στη
βάρκα, αυτός τη κλωτσούσε και την πέταξε μέσα στη θάλασσα και πέταξε και το
μωρό από την άλλη πλευρά της βάρκας. Έσβησαν το προβολέα που είχαν αναμμένο
εκείνη την ώρα για να μην φαίνεται από τις τουρκικές ακτές τι συνέβαινε μέσα
στη θάλασσα».
Ε) Γιατί σώθηκατε μόνο οι άνδρες, ρώτησε
ένας δημοσιογράφος τους Abdol Sabur Azizi, EHsanula Sufi και Fada Mohumad
Ahmadi για να πάρει την εξής απάντηση:
"Ο Θεός μας έσωσε. Είδαν οι Έλληνες λιμενικοί τα τουρκικά σκάφη και
πανικοβλήθηκαν. Αν είχαν χρόνο θα μας είχαν σκοτώσει όλους"…. “Μας έφεραν ένα σωρό χαρτιά να υπογράψουμε,
χωρίς διερμηνέα, χωρίς τίποτα. Όταν έφεραν διερμηνείς ήταν οι πιο ακατάλληλοι,
Περσόφωνοι. Δεν καταλάβαιναν τι λέγαμε. Όταν ήρθε εκπρόσωπος της Ύπατης
Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες άλλαζε η διαδικασία, ήθελαν να δείξουν
πως μας έσωσαν”… “Τώρα λένε ότι τους ευχαριστούσαμε που μας έσωσαν, αυτους που
σκότωσαν τα παιδιά μας και τις γυναίκες μας. Δεν είπαμε ευχαριστώ, κλαίγαμε και
ζητούσαμε τα πτώματά τους”.
(Μαρτυρίες Προσφύγων για την τραγωδία στο Φαρμακονήσι
- από διάφορα ρεπορτάζ του γραπτού και ηλεκτρονικού Τύπου)
Αδέρφια ΑΕΚτζήδες…
Εμείς οι “Πειρατές του Ονείρου”, παιδιά και
εγγόνια Προσφύγων, που κουβαλάμε στη συλλογική μας συνείδηση τις ματωμένες
μνήμες των δικών μας ξεριζωμένων προγόνων, των πατεράδων και παππούδων μας - ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ
τα φρικαλέα γεγονότα στο Φαρμακονήσι εις βάρος των σύγχρονων καταφρονεμένων, των
Προσφύγων της εποχής μας, που στοίχισαν τη ζωή σε 9 παιδιά και 3 γυναίκες! Ταυτόχρονα
εκφράζουμε ολόψυχα την αμέριστη ΑΛΛΗΕΓΓΥΗ ΜΑΣ σε κάθε Πρόσφυγα απ΄ όπου κι αν
προέρχεται και δηλώνουμε πως είμαστε ολόψυχα στο πλευρό των ξεριζωμένων
συνανθρώπων μας και των οικογενειών τους, διότι πόσοι άραγε από τους
κολασμένους αυτής της γης δεν διαβαίνουν ξανά πικρούς πυρακτωμένους δρόμους
μέσα από πολέμους, φτώχεια και δυστυχία που τους επεφύλαξαν οι λήσταρχοι νταβατζήδες
αποικιοκράτες του «πολιτισμένου» 21ου αιώνα;;; Γιατί όπως έλεγαν και οι στίχοι του Πυθαγόρα
στο μουσικό έργο «Μικρά Ασία»:
“Πάνε κι έρχονται καράβια
φορτωμένα προσφυγιά...
Βάψαν τα πανιά τους μαύρα,
τα κατάρτια τους μαβιά...
Σε ποια πέτρα, σε ποιο χώμα
να ριζώσεις τώρα πια;
Κι απ’ τον θάνατο ακόμα
πιο πικρή είσαι προσφυγιά!”
Α.Ε.Κ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ ΞΕΡΙΖΩΜΕΝΗ!!!
Για την υπογραφή:
ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ
ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ