Αδέρφια, πραγματικά δυσκολευόμαστε τούτη τη φορά να γράψουμε ή μάλλον να εκφράσουμε το τι νοιώθουμε μπροστά σε αυτό τον τραγικό ξεπεσμό της σημερινής “ΑΕΚ”. Είναι κάποιες φορές που δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε ένα άψυχο χαρτί, τόσα, μα τόσα πικρά συναισθήματα θλίψης, ατέλειωτης στενοχώριας και βαθιάς απογοήτευσης. Η ΑΕΚ για την οποία όλοι κάποτε υπερηφανευόμαστε, κατάντησε σήμερα ναυάγιο και περίγελος. Πολλές φορές αναρωτηθήκαμε αν ζούμε στην αύρα εκείνης της Ιστορικής Ομάδας που αγαπήσαμε από παιδιά ή αν όλα άλλαξαν πια τόσο πολύ σε σημείο μη αναγνωρίσιμο! Σε τέτοιο βαθμό που πλέον πάρα πολύς κόσμος θέλοντας και μη να μπαίνει στη σκέψη εάν πλέον έχει νόημα να ασχολείται και να μοχθεί για αυτό που κάποτε αγάπησε αγνά αλλά που σήμερα δεν θυμίζει τίποτε από εκείνο το λαμπρό χθες! Δύσκολο ετούτο το ερώτημα και ακόμα πιο δύσκολη η απάντηση. Η Α.Ε.Κ., για όλους όσους έχουν συνδέσει τη ζωή τους με αυτή, δεν είναι ένα χρωματιστό τόπι που απλά ομορφαίνει κάποιες κατά τα άλλα βαρετές Κυριακές. Η ΑΕΚ, με τον ξεχωριστό τρόπο που ο λαός της την αντιλαμβάνεται, είναι ΙΔΕΑ, ΛΑΤΡΕΙΑ, ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ! Και όμως : βλέπουμε αυτό που τόσο καιρό φώτιζε τη ζωή μας να δύει, παραχωρώντας τη θέση του αργά αλλά σταθερά σε ένα βαθύ σκοτάδι. Κάποτε ήμασταν περήφανοι, σήμερα δυστυχώς ντρεπόμαστε. Όχι για μας, αλλά για κάποιους άλλους, για λογαριασμό τους! Για εκείνους που εμπορεύτηκαν τις ελπίδες και τα όνειρα του Λαού της ΑΕΚ και αφού την κατασπάραξαν, την πέταξαν στα άχρηστα σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Οι ψευτοσωτήρες, τέως και νυν, διέλυσαν τα πάντα! Κι από πάνω μας ξενέρωσαν, μας έκαναν να σιχαθούμε και να αηδιάσουμε. Τι άλλο άραγε να πούμε, όταν τόσα χρόνια φωνάζουμε και ξαναφωνάζουμε μοναχικά! Δυστυχώς κάποιες φορές η δικαίωση των λεγομένων καταγράφεται σαν τραγωδία. Μακάρι, μακάρι και το εννοούμε, να μην είχαμε επιβεβαιωθεί ποτέ. Καλύτερα να ήμασταν εμείς αυτοί που θα είχαμε διαψευστεί, παρά να αντικρίζουμε να γίνεται συντρίμμια ότι αγαπήσαμε περισσότερο στη ζωή μας. Δεν τη θέλαμε τέτοια «δικαίωση» και σας μιλάμε ειλικρινά για αυτό. Γιατί είναι σαν να μαχαιρώνεται η ίδια μας η καρδιά. Με την Α.Ε.Κ. μεγαλώσαμε, με την Α.Ε.Κ. γαλουχηθήκαμε και με το όνομά της στο στόμα κάποια μέρα θα φύγουμε! Στην Α.Ε.Κ. καταθέσαμε την ψυχή μας και τα πιο όμορφα νεανικά μας χρόνια, στην αγκαλιά της Α.Ε.Κ. γελάσαμε, κλάψαμε και ονειρευτήκαμε. Πως θα μπορούσαμε λοιπόν, ειδικά εμείς, να την βλέπουμε ματωμένη και να μην πονάμε μαζί της ;;;
ΟΜΩΣ, η απόγνωση δεν πρέπει να μας οδηγεί. Πρέπει να βαστήξουμε κι ας μας σκοτώνουν τη διάθεση και ας μας κλέβουν το όνειρο. Γι’ αυτό ας φροντίσουμε η θλίψη να μετατραπεί σε αγώνα. Γιατί εμείς, οι αιώνιοι πιστοί της Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως δεν είμαστε ούτε περαστικοί ούτε εφήμεροι. Το λόγο πρέπει πλέον να έχει ο ίδιος ο Λαός της ΑΕΚ. Σύσσωμος, συσπειρωμένος, να διεκδικήσει ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και ΚΑΘΑΡΣΗ στην Ομάδα. Όχι μετάθεση ευθυνών, να μην υπεκφεύγει άλλο κανείς από τους υπευθύνους της κατάντιας. Να βγούμε σα λαός στο προσκήνιο για να απαιτήσουμε να παρέμβει το Κράτος όχι κατά της ΑΕΚ που δεν έφταιξε σε τίποτε, αλλά εναντίον όλων εκείνων που αν και διαχειρίστηκαν πακτωλούς χρημάτων, εντέλει ρήμαξαν τα πάντα στην Ομάδα. Τους ξέρει το Κράτος, τους ξέρουν οι αρμόδιοι φορείς της Πολιτείας, είναι εκείνοι που ζωγράφισε ο Διαχειριστικός Έλεγχος των σκανδάλων όπως χαρακτηρίστηκε τότε από τον Τύπο. ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΥΠΑΙΤΙΟΙ και ΟΧΙ Η ΑΕΚ. Να αποκαταστήσουν τις ζημιές αυτοί που μας οδήγησαν μέχρι εδώ. Από τα πορτοφόλια τους και από τις περιουσίες τους. Γιατί η ΑΕΚ πρέπει να ΖΗΣΕΙ!
Για την υπογραφή:
Η Γενική Συνέλευση
Των «Πειρατών του Ονείρου»
