Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Για τη Νέα Φιλαδέλφεια...


Στις 2 Νοεμβρίου του 1930, η ΑΕΚ εγκαινιάζει στην προσφυγομάνα Νέα Φιλαδέλφεια το γήπεδό της. Το κάστρο του Δικέφαλου Αετού που για ολόκληρες δεκαετίες στέγασε την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως μαζί με τα όνειρα και τις ελπίδες του Λαού της. Εκεί ζήσαμε τις μεγάλες επιτυχίες και τα αξέχαστα ένδοξα χρόνια της ΑΕΚ που σήμερα δυστυχώς, με αυτούς που μπλέξαμε, αποτελούν μακρινή ανάμνηση. Για εμάς τους «Πειρατές του Ονείρου» η υπόθεση του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια αποτέλεσε και πάντα θα αποτελεί την αιχμή του δόρατος του συνολικού μας αγώνα για την αναγέννηση της ΑΕΚ.  Για να θυμόμαστε αλλά και για να ανανεώσουμε τον όρκο και την υπόσχεσή μας για συνέχιση του Αγώνα μέχρι τέλους, μέχρι την επιστροφή στα άγια χώματα, επιλέξαμε σήμερα να δημοσιεύσουμε ένα παλιότερο δικό μας κειμενάκι που έχει διαχρονική αξία.
Ιδού λοιπόν...        
                                                    
«Λουκά Μπάρλο, χθες περάσαμε από κει.... Δεν ξέρουμε αν εμάς μας φαίνεται έτσι, αλλά νομίζουμε πως δεν πρέπει να υπάρχει γνήσια ΑΕΚτζήδικη καρδιά που να μην ματώνει μπροστά στη φρίκη του ισοπεδωμένου ναού μας στη Νέα Φιλαδέλφεια. Άλλος ένας χρόνος φτάνει προς το τέλος του, μα το αλλοτινό απόρθητο φρούριο του δικέφαλου αετού, αυτό που στο πέρασμα του χρόνου δεν μπόρεσαν να το αλώσουν τόσοι και τόσοι «οχτροί», παραμένει ένας σωρός από θλιβερά ερείπια. Ας όψονται όμως εκείνοι που κι εσύ από ψηλά βλέπεις... 
   Κι όμως θείε Λουκά, μας φαίνεται ότι παρά τις βαριές θανάσιμες λαβωματιές, το πατρικό μας είναι εκεί, ακροβατώντας ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, λες και θέλει ακόμη και τώρα να υπενθυμίζει στους πάντες ότι η αετίσια ΑΕΚ, σε πείσμα και αυτής της ίδιας της πραγματικότητας, δεν σκύβει, δεν υποτάσσεται, δεν παραδίδεται, δεν τελειώνει....Συμβολική, άραγε, αντίθεση της μοίρας και της θέλησης;;;
   Ήμασταν παιδιά και μεγαλώσαμε κι ασπρίσαμε, με τις αλησμόνητες εμπειρίες της χιλιαγάπητης Νέας Φιλαδέλφειας.....Από τη Σκεπαστή, που εσύ μας έφτιαξες, μέχρι την 21, την 3 και την 18. Κι όμως που φτάσαμε σήμερα, να στεκόμαστε βουβοί με μια ανείπωτη θλίψη να πλακώνει την ψυχή μας. Όμως όχι, η άσβεστη φωτιά των αναμνήσεων που καίει μέσα μας δεν επιτρέπει κανένα «ρέκβιεμ»! Θέληση είπαμε...
  Λένε πως ότι αγάπησες αληθινά και χωρίς ιδιοτέλεια, δεν ξεχνιέται ποτέ ούτε αντικαθίσταται ! Τι λες και συ θείε Λουκά..... Μία και μόνο ματιά να ρίξει κανείς και θα δει τις χαρακωμένες, από τα βάσανα, τίμιες μορφές των προσφύγων να είναι ακόμη εδώ και λιθαράκι- λιθαράκι να το ανασταίνουν.   Το αίμα, ο ιδρώτας και τα δάκρυα ακόμα ποτίζουν αυτή τη γη που ορισμένοι χλευάζουν. Το βρεγμένο χώμα και η γλυκιά μυρωδιά από τα λουλούδια στις αλάνες είναι ακόμη εδώ. Τα χαμόγελα, οι ιαχές, οι σφιγμένες γροθιές στον ουρανό είναι εδώ. Ο Σπανούδης, ο Ιωνάς, ο Γκούμας, ο Μόσχος κι εσύ θείε Λουκά, δεν φύγατε, είστε εδώ δίπλα μας ! Οι φωταγωγημένες νύχτες των θριάμβων, τα λάβαρα της χαράς και του πόνου, οι μελωδίες του ρομαντισμού είναι εδώ! Όλα τούτα, και άλλα τόσα ακόμη, δεν χάθηκαν, δεν καταστράφηκαν, είναι εδώ αναλλοίωτες εικόνες της ψυχής και παντοτινές ζωντανές θύμησες. Αυτή είναι η Νέα Φιλαδέλφεια μας, αυτή είναι η Α.Ε.Κ μας, αυτό είναι το σπίτι μας, αγνό και λατρεμένο από το πρώτο πετραδάκι ως τον τελευταίο κόκκο γης. Ξέρεις θείε Λουκά, η αυθεντική, η γνήσια Α.Ε.Κ δεν λυγίζει κι ας είναι πέτρινοι οι καιροί, γιατί είναι ακριβώς όλη η ποίηση της καρδιάς του απλού ξεριζωμένου ανθρώπου. Γιατί δεν είναι επιχείρηση ούτε μετοχικό κουρελόχαρτο, αλλά πάθος, αγάπη και όνειρο.
  Εμείς οι ανώνυμοι οπαδοί, τα αιώνια κορόιδα ή οι μόνιμοι γκρινιάρηδες όπως αρέσκονται να μας αποκαλούν καμπόσοι όψιμοι, αδυνατούμε να γνωρίζουμε τα μελλοντικά σχέδια των τεχνοκρατών, των έξυπνων επενδυτών ή της εξουσίας. Εκείνο όμως που γνωρίζουμε πολύ καλά είναι ότι ο πηγαίος ρομαντισμός, η βαθιά προσήλωση στην ιερή μας παράδοση και ο πανάκριβος πλούτος των λαϊκών αναμνήσεων οδηγούν το νου, τη σκέψη και τη δική μας καρδιά. Και ο δρόμος της καρδιάς είναι πάντα αλάνθαστος.
  Κι όσο κι αν φαντάζει ακόμη μακρινή προοπτική, εμείς θείε Λουκά πιστεύουμε ότι το γήπεδό μας εδώ στη Νέα Φιλαδέλφεια θα ξαναγίνει τελικά. Υπάρχουν, να ξέρεις, άνθρωποι που το παλεύουν, και νέοι και μεγαλύτεροι, κι είναι πολλοί και σταθεροί. Εσύ θείε Λουκά τι βλέπεις από κει ψηλά, λες να τα καταφέρουνε ; Θα θεμελιωθεί το νέο ΔΙΚΟ ΜΑΣ γήπεδο και θα αποπνέει Παράδοση, Προσφυγιά, Ιστορία, Αναμνήσεις, Λεβεντιά όπως τότε;;; Στον ίδιο ιερό χώρο, με ρίζες και θεμέλια πολύ γερά και βαθιά......μέχρι τα 1924 ας πούμε ! Τι στο καλό, δεν μπορεί να πάθαμε συλλογική αμνησία. Μπορεί να γίναμε πάλι πρόσφυγες στην ίδια μας τη χώρα, αλλά δεν ξεχνάμε ούτε θα ξεχάσουμε ποτέ.
Εδώ θα ξαναχτίσουμε τα όνειρά μας! »


Για την υπογραφή:
«ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ»