Αφιέρωμα από τον "Captain Morgan" *
«Να σου δώσω μια να σπάσεις,
αχ βρε κόσμε γυάλινε,
και να φτιάξω μια καινούργια
κοινωνία άλληνε...»
Ίσως και να μην υπάρχουν πιο χαρακτηριστικοί στίχοι για να περιγράψουν την ψυχοσύνθεση και την προσωπικότητα του διαλεχτού «γιου της προσφυγιάς» Στέλιου Καζαντζίδη. Συμπληρώνονται 24 ολόκληρα χρόνια από την απώλειά του και γι' αυτό το παρόν άρθρο είναι αφιερωμένο στην ανεξίτηλη μνήμη του! Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που η κρυστάλλινη λεβέντικη φωνή του τροβαδούρου της ξενιτιάς και του κατατρεγμού πέταξε, αγκαλιά με την τελευταία πνοή του αγαπημένου μας Στελάρα, για την Γειτονιά των Αγγέλων. Ο Χάρος κλέβει πάντα τα πιο διαλεχτά παλικάρια για να τον συντροφεύουν στο μακρινό του ταξίδι. Είναι «νόμος» αυτός, έτσι για να επιβεβαιώνεται πως από τούτο τον πικρό κόσμο της απονιάς και της αδικίας οι Γνήσιοι φεύγουν νωρίς.... Έτσι και ο Στέλιος Καζαντζίδης. Δεν άντεξε άλλο στην «γυάλινη» φυλακή της φτιασιδωμένης ψευτιάς και απέδρασε για εκεί που κανείς πλέον δεν θα κατάφερνε να του στερήσει τη Λευτεριά, έτσι όπως ο ίδιος την ένοιωθε και την ονειρευόταν. Ίσως κιόλας κι αυτή η καταραμένη αρρώστια που τόσο τον πόνεσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, να είχε άμεση σχέση με τις ευαισθησίες που φώλιαζαν στην ψυχή του ΑΝΘΡΩΠΟΥ Στέλιου Καζαντζίδη....
Γεννημένος κάπου εκεί στις προσφυγογειτονιές της Ν. Ιωνίας, ο Στελάρας δέθηκε παντοτινά με τα βιώματα και τις αναμνήσεις, όχι μόνο τα δικά του, αλλά και ολόκληρης της γενιάς των «κολασμένων» και των «παρακατιανών» αυτού του τόπου....Πρωτάνοιξε τα μάτια του σε μια παράγκα προσφυγική, απ’ αυτές που τα ξεριζωμένα αδέρφια μας έστησαν με αίμα και δάκρυα εκεί στο «περιθώριο», και μεγάλωσε με ανείπωτα βάσανα και κακουχίες, που όμως δεν του στέρησαν ούτε ίχνος από την περηφάνια και την μάχιμη στάση ζωής που του κληρονόμησε η ποντιακή του ράτσα! Από πιτσιρίκος τράβηξε τον σκληρό δρόμο του καθημερινού μόχθου. Παιδάκι, ακόμη, πουλάει σάμαλι στα γήπεδα, κατόπιν δουλεύει ως αχθοφόρος σε λιμάνια και αγορές, εργάτης σε οικοδομές, σε φάμπρικες και εργοστάσια....... Ο Καζαντζίδης ένοιωσε για τα καλά στο πετσί του τι σημαίνει να ζει κανείς «ματωμένα»!
Ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο βιοπαλαιστής, ο πρόσφυγας, ο κυνηγημένος από το εμφυλιοπολεμικό κράτος, αυτός που ζυμώθηκε με τον πόνο, τη φτώχεια και τις στερήσεις ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΕ ΠΟΤΕ ! Κι όταν έφτασε η στιγμή που η Θεία Φωνή του ανέβηκε στο πιο ψηλό πάλκο της πανελλήνιας αναγνώρισης και του σεβασμού, δεν εξαργύρωσε αυτό το πανάκριβο χάρισμα με τα οφέλη του «χρηματιστηρίου του τραγουδιού» μα ούτε με τα σαλόνια της λεγόμενης «καλής κοινωνίας». Αντίθετα ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΣ, δώρισε απλόχερα το ταλέντο και την ομορφιά της φωνής του εκεί που πραγματικά ανήκε : Στον κόσμο της δουλειάς και της βιοπάλης. Κι έτσι......οι «παλιές αναμνήσεις έγιναν φιλιά» στα τίμια ροζιασμένα χέρια του εργάτη, στα ματάκια της μάνας που έκλαιγαν για το ξενιτεμένο της παιδί μπροστά στο «τρένο Γερμανίας – Αθηνών», στο παράπονο του παλικαριού για την πληγωμένη αγάπη, στην κοπελιά που έπνιγε τα όνειρά της στα υπόγεια υφαντουργεία, σ’ αυτούς που έφυγαν μα και σε αυτούς που μένουν.
Ο Λαός με το αλάνθαστο κριτήριό του αγκάλιασε ολόψυχα το Στέλιο, το δικό του παιδί, γιατί μίλησε στην καρδιά του όσο κανένας άλλος. Γιατί δεν τον πρόδωσε, δεν τον «αντάλλαξε», δεν τον ταπείνωσε. Κι όταν αργότερα, στην πορεία, οι εταιρίες, οι μάνατζερ και το «σταρ σίστεμ» επιχείρησαν να καθυποτάξουν και να υποδουλώσουν το Στελάρα, αυτός έτσι αυθόρμητα έδωσε μια στο «γυάλινο κόσμο τους», προτιμώντας να αποσυρθεί παρά να «παραδοθεί»! Πόσοι άραγε διαθέτουν το ηθικό υπόβαθρο ώστε να πράξουν το ίδιο, αρνούμενοι να μετατραπούν σε πιόνια μιας καταπιεστικής “τάξης πραγμάτων”’;;; Μπορεί εμείς βέβαια να στερηθήκαμε το Στέλιο πολλά χρόνια, όμως αυτός έκανε εκείνο που τον πρόσταξε η συνείδησή του, τα πιστεύω του και οι ηθικές αρχές του. Και πάλι ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΡΟΔΩΣΕ!
Κάτι που αξίζει ιδιαίτερης μνείας όταν αναφέρεται κανείς στον Στ. Καζαντζίδη είναι όσον αφορά την «συγκρατημένη επανεμφάνισή του» τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Άλλοι στην θέση του, μετά από μiα μακρά απουσία, θα κοίταγαν να «αδράξουν την ευκαιρία», να «επωφεληθούν διπλά». Όχι όμως ΕΝΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ! Τούτο το αδούλωτο αηδόνι (σε μια εποχή όπου το λαϊκό τραγούδι εξευτελίζονταν από σάπια ακούσματα) έδωσε και πάλι το στίγμα της αληθινής ποιότητας. Τραγούδησε ξανά και έβγαλε από την αφάνεια μνήμες και ιστορικά βιώματα : Ποντιακά τραγούδια για την ξεχασμένη γενιά της θλίψης, παλιά ακούσματα που η εμπορευματοποίηση είχε θάψει, αλλά και καινούργια αριστουργήματα σε ανεπανάληπτες ερμηνείες. Γιατί ο Στέλιος όσο μεγάλωνε ηλικιακά και έφτανε «στην καμπή», εκεί που όλοι συμβιβάζονται, βολεύονται και αποστασιοποιούνται, τόσο αυτός ο αετός θέριευε – ξεσηκώνονταν –παθιάζονταν!
Αυτός ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης! Και τι άλλο θα μπορούσε να είναι ο Στελάρας εκτός από ΑΕΚΤΖΗΣ! Ένας ακόμη λόγος που ειδικά εμείς οι Ενωσίτες αξίζει να είμαστε περήφανοι για το παλικάρι που τίμησε τις ρίζες και την ιστορία μας. Και βέβαια στο νέο μας γήπεδο ο Σ. Καζαντζίδης θα πρέπει να τιμάται-ακούγεται πάντα, όπως άλλωστε αρμόζει στην τεράστια αξία του! Γιατί η καρδιά της ίδιας της Προσφυγομάνας ΑΕΚ, κτύπησε «μουσικά» και στα στήθια του Στελάρα!
Η μακρινή «χώρα της λησμονιάς» ποτέ δεν θα απορροφήσει την μνήμη του Στέλιου Καζαντζίδη. Ο Στελάρας θα είναι πάντα συντροφιά μας στο ίδιο τραπέζι, στην ίδια παρέα, στο ποτηράκι με το κρασί που θα τσουγκρίζουμε αναμεταξύ μας, στις πενιές, και στα τραγούδια που θα σιγοψιθυρίζουμε στις χαρές μας και στις λύπες μας..... ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ στα νέα.......«χρόνια της υπομονής». ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!
* Για την υπογραφή :
«Captain Morgan»
Ιδρυτής των “ΠΕΙΡΑΤΩΝ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ”
