Το τελευταίο κούτσουρο σιγόκαιγε στο τζάκι....Δίπλα ένα μπουκαλάκι κρασί, απαραίτητη συντροφιά για μια τόσο κρύα και μοναχική νύχτα. Λίγο πριν έφυγαν και τα τελευταία καλά φιλαράκια από το club, εγώ ξέμεινα, άραξα...παρέα με σκέψεις ! Φέτος κάτι δεν με πάει καλά, αλλά άστο να πάει...
Τον είδα ξάφνου στην απέναντι πολυθρόνα. Έσφιξε τον κόμπο της γραβάτας του και τίναξε κάποιες σταγόνες από το πέτο του ακριβού πουκαμίσου του. Έβρεχε φαίνεται έξω... ο τύπος όμως στην πένα !
« Πάει χάλασε κι αυτός » , σκέφτηκα αυθόρμητα.
- « Μου φαίνεται ότι σε συνεπήρε κι εσένα το νιου λουκ δικέ μου. Κασμίρια, γραβάτες, μανικετόκουμπα, τρέντυ κουρεματάκι και μάπα γυαλί. Αντί να μπουκάρεις από τις καμινάδες μου ‘γινες κυριλές της κακιάς ώρας ».
Με κοίταξε χαμογελώντας. Πήρε το ποτήρι και τράβηξε δυο – τρεις γερές. Πλατάγισε με ευχαρίστηση τη γλώσσα του. Σηκώθηκε αργά και άνοιξε τον χαρτοφύλακά του, αποσφραγίζοντας τον συνδυασμό. Κιτρινόμαυρο χρώμα το τσαντικό. Το είδα με συμπάθεια.....Έβγαλε ένα DVD. Στράφηκα στην οθόνη....
Φλόγες, συντρίμμια, καπνοί και χιλιάδες άνθρωποι, νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά να στοιβάζονται σε κάτι σαπιοκάραβα. ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ !!! Και πάνω ένα τεράστιο λάβαρο με έναν ματωμένο δικέφαλο αετό ! Πριν προλάβω να πω οτιδήποτε, το σκηνικό άλλαξε: Παραπήγματα, φτώχεια, αλάνες, αλλά και κάτι λεβέντες με κιτρινόμαυρες φανέλες να ξεσηκώνουν, εκεί στο κατάμεστο γήπεδο της Ν. Φιλαδέλφειας, ένα τεράστιο πλήθος με μια υψωμένη γροθιά που έγραφε “Α.Ε.Κ. “ !!!
- « Έπαιρναν και τότε πριμ ; » τον ρώτησα. Με χτύπησε φιλικά στην πλάτη...
Οι εικόνες διαδέχονταν η μία την άλλη. Ο καταγάλανος ουρανός της Νέας Φιλαδέλφειας κατάμαυρος από το νέφος...τριγύρω ερείπια, χάος, καταστροφή...
- « Που είναι το γήπεδό μας ; » αναρωτήθηκα....
Καρφώθηκα στο βίντεο....Άλλα μέρη, άλλοι άγνωστοι τόποι...Γυάλινα μεγαθήρια με επιγραφές εταιρειών ορθώνονταν τριγύρω, απαστράπτουσες διαφημίσεις με παντού και πάντα λύσεις, φανταχτερά καταστήματα και κολλαριστοί υπάλληλοι με πλαστικά χαμόγελα επί της υποδοχής, ιλουστρασιόν αίθουσες με καλοθρεμμένους τεχνοκράτες στα βαρύγδουπα γραφεία τους και ατέλειωτοι τόνοι από χαρτομάνι με έσοδα, έξοδα, ισολογισμούς και δεν συμμαζεύεται. Ιδιωτικοί αστυνομικοί με βλοσυρό ύφος διπλοτριπλοτσεκάριζαν, με επιμέλεια σε κάτι περίεργα διαβολομηχανήματα, τους εισερχόμενους. Σαν να πήρε το μάτι μου κάπου μέσα στον χαμό και ένα...γήπεδο ! Στον αγωνιστικό χώρο διάφοροι πηγαινοέρχονταν με κάτι βιβλιάρια τραπέζης στην κολότσεπη ! Κι όμως ρε παιδί μου το πλήθος στις εξέδρες πάλι εκεί. Με τον ίδιο παλμό, με τα ίδια πανό, με τις ίδιες σημαίες.....
- « Μονάχα αυτά τα κορόιδα δεν άλλαξαν Βασιλάκη» είπα.
- «Περίμενε ρε Πειρατή, έχεις καιρό ακόμα για να ψυχοπλακωθείς». Ήταν η πρώτη φορά που μίλησε !
Τα μάτια μου ξανά στην οθόνη....
Ένας ψυχρός απόμακρος τύπος μέτραγε, μέτραγε ασταμάτητα. Λεφτά, μονάχα λεφτά τριγύρω...Πιο πέρα ένας μεγάλος μπουφές με εδέσματα και κάποιοι ευυπόληπτοι κύριοι να τσουγκρίζουν κολονάτα ποτήρια εις υγείαν του ενάρετου ελληνικού αθλητισμού. Λαμπερή πραγματικά ατμόσφαιρα. Δεν έδωσα βέβαια και πολύ σημασία σε κάποιους μακρυμάλληδες “αλήτες” με κιτρινόμαυρα κασκόλ που επέμεναν να φωνάζουν, έτσι κι αλλιώς αυτοί μια ζωή θα φωνάζουν !
Η οθόνη έγραφε «THE END». Και μετά παράσιτα...πολλά παράσιτα !!!
Ο ιδιόμορφος Αϊ Βασίλης με έβγαλε από τις σκέψεις μου:
« Γεια σου Πειρατή. Και κοίτα...μην με ξαναρωτήσεις γιατί άλλαξα », κάγχασε και έγινε καπνός !!!
Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα καλά-καλά τριγύρω. Tο club άδειο, έρημο.... «Ρε λες ;;; μπα εφιάλτης θα ήταν» μονολόγησα. Και το έλεγα...κάτι δεν με πάει καλά φέτος... !
* Για την υπογραφή :
«ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ»